Ποιητικό… Καλοκαίρι

Σπαράγματα με «θερινό» περιεχόμενο

από τον ανεκτίμητο θησαυρό της ελληνικής ποίησης

Πορτοκαλάνθια, τί σᾶς ρώτησαν τ’ ἀηδόνια:

Ὁ τζίτζικας τί θέλει ἀπ’ τά μεσημέρια;
Κι ὅσα βογγοῦνε σὰν ἀπὸ τὰ καταχθόνια,
Κι ὅσα ἀναβαίνουνε τραγούδια πρὸς τ’ ἀστέρια,
Τοῦ σαρακιοῦ ἡ φωνὴ, τ’ ἀνήσυχα τριζόνια,
Τ’ ἀρώματα οἱ πνοὲς, τὰ ἔρμα καὶ τὰ ταίρια,
ὅσα πετοῦνε, σέρνονται, λιγιένται, σκύβουν,
κάτι γνωρίζουνε γιὰ σὲ καὶ μᾶς τὸ κρύβουν…

Κ. Παλαμάς (Η ασάλευτη ζωή)

Καταμεσῆς τοῦ ἀνέμου ἡ τρεχαντήρα,
μὲ τὰ πανιὰ της τόξα τεντωμένα,
τοῦ δοιακιοῦ τὴ στερνὴν ἐπῆρε γύρα
στὰ γαλανὰ βουνὰ τὰ γυμνωμένα…
....
 Σὰν, μ’ ἕνα «λάσκα» - ὁ ἥλιος μεσουράνει –
στῶν Σαλώνων ἐμπῆκε τὸ λιμάνι
μὲ τὸν κατασήμερο μαΐστρο!

 Α. Σικελιανός (Τρεχαντήρα)

Παναγία η Θαλασσινή

Ἁδράχνει ὁ ἥλιος ὁ ἀψὺς τ’ ἀκόσιστο χορτάρι

στὸ κάμμα τὸ μεσημβρινὸ ἀχνίζουν τὰ χαλίκια…

Ι. Γρυπάρης (Σκαραβαίοι και τερρακόττες)

Οἱ ζωγραφιὲς τοῦ ἀνάστα ὁ Θεὸς

Στὸν τοῖχο ποὺ ἔξυσαν τὰ πεῦκα μὲ τὰ δάκτυλά τους
Ὁ ἀσβέστης ποὺ βαστάει στὴ ράχη του τὰ μεσημέρια
Καὶ τὰ τζιτζίκια τὰ τζιτζίκια μὲσ’ στ’ αὐτιὰ τῶν δέντρων.

Μεγάλο καλοκαίρι ἀπὸ κιμωλία

Μεγάλο καλοκαίρι ἀπὸ φελλό…
------

Κάτω στῆς  μαργαρίτας τ’ ἁλωνάκι

στῆσαν χορὸ τρελλό τὰ μελισσόπουλα… 
----
Τοῦ ἅι Νικόλα τοῦ θαλασσάχραντου…
 -----
Πίνοντας ἥλιο κορινθιακὸ
Διαβάζοντας τὰ μάρμαρα
Δρασκελίζοντας ἀμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας μὲ τὸ καμάκι
Ἕνα τάμα ψάρι ποὺ γλιστρᾶ
Βρῆκα τὰ φύλλα ποὺ ὁ ψαλμὸς τοῦ ἥλιου ἀποστηθίζει…

Οδ. Ελύτης (Απάνθισμα από διάφορες συλλογές)

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ὅσων δὲν κοπίασαν

γιὰ ν’ ἀκουμπήσουν τὰ ξαναμμένα κεφάλια τους
στὰ γόνατά σου τὰ μητρικὰ, ποὺ καταλύουν τὸ μαῦρο πάθος
…



Εἶσαι ἕνα λιμανάκι ἑλληνικοῦ νησιοῦ ὅλο κατάρτια
Περήφανα ὑψωμένα· φτωχὰ καΐκια ἀραγμένα,
φτωχὰ, ἀλλὰ ποὺ γνώρισαν τὴν ἀντάρα καὶ τὸν τρομάρα,
ποὺ φορτωθήκαν μόχθο καὶ μετέφεραν πλοῦτος.

Εἶσαι ἄσπρο ἑλληνικὸ ἐρημοκκλήσι δαρμένο

ἀπὸ τὴν ἀντηλιὰ. Γύρω-γύρω σου ἀμπέλια, μποστάνια,
καρποφόρες συκιὲς καὶ κάπου κάπου μοναχικὴ
καὶ κάποια ἐλιά.
… κι’ ἀντὶς γι’ ἀγγέλους, τὰ τζιτζίκια,
σοῦ κανοναρχοῦνε τὸ κάθε άπομεσήμερο ἕως ἀργὰ
μὲ τὸ δικό τους τρόπο τὸν Παρακλητικὸ Κανόνα.

Τ. Κ. Παπατσώνης 

(Ρεμβασμός Δεκαπενταυγούστου)

Ξερὴ καλοκαιριάτικη γῆς. Καὶ μόνο ἐκεῖ

ποὺ ἐσὺ κοιμόσουν, ἄλλαζε…
Τὸ πεῦκο τυφλωμένο ἀπὸ τὸν ἥλιο
ἔγερνε κάτω καὶ καθὼς κοιμόσουνα καθρέφτιζε
τὶς φυλλωσιὲς του μέσα στὴν παλάμη σου.

Ν. Βρεττάκος (Ο χρόνος και το ποτάμι)


Ἱστορημένα παραμύθια στὴν καρδιὰ μας
σὰν ἀσημένια σκούνα μπρὸς στὸ τέμπλο
μιᾶς ἄδειας ἐκκλησιᾶς, Ἰούλιο στὸ νησί.

Γ. Σεφέρης (Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄)

 

Φυλάγω αὐτούσια στὴ μνήμη μου
Τὴν ἁρμύρα τῆς θάλασσας
Τὰ ψάρια της ποὺ μὲς στὶς φλέβες μου κυκλοφοροῦν
Ἀνάκατα μὲ τὸ αἷμα
Τὴν ἄπειρη γαλήνη της
Ἢ τὸν ἀψὺ θυμό της
Ποὺ ὅλο τρυπάει ἀκάθεκτος τὰ βράχια…

Τ. Βαρβιτσιώτης 
(Ακόμα ένα καλοκαίρι)