Δύο χώρες, δύο πολιτισμοί

Αγγλία: Τιμή στα αθώα θύματα του Παρισιού 
Τουρκία: Γιουχαΐσματα και συριγμοί 

Θλίψη και οργή ή, στην καλύτερη περίπτωση, αμηχανία μου προκάλεσε η ακρόαση των σφυριγμάτων των Τούρκων οπαδών στο στάδιο Φατίχ Τερίμ της Κωνσταντινούπολης (όπου συναντήθηκαν οι εθνικές ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδος και Τουρκίας χθες, 17/11/2015), ενώ ο διαιτητής είχε ορίσει ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων της τζιχαντιστικής επίθεσης του περασμένου Σαββάτου στη Γαλλική πρωτεύουσα. Την ίδια κατάπτυστη στάση πληροφορήθηκα ότι κράτησαν και φιλοξενούμενοι «φίλαθλοι» της Βοσνίας σε αγώνα της ομάδας τους εναντίον της Ιρλανδίας στην έδρα της τελευταίας. Ιρλανδοί φίλαθλοι που έζησαν το γεγονός, επιδόθηκαν δικαίως σε επικριτικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Την ίδια περίπου στιγμή στο Γουέμπλεϊ οι φίλαθλοι, τόσο της οικοδέσποινας Αγγλίας όσο και της φιλοξενούμενης Γαλλίας, «εν ενί στόματι» τραγούδησαν την Μασσαλιώτιδα στη μνήμη των θυμάτων των τζιχαντιστών, συναδελφωμένοι ενώπιον της κοινής απειλής που αντιμετωπίζει το κοινό μας σπίτι, η Ευρώπη και οι λαοί της.

Δύο χώρες, δύο κόσμοι, δύο πολιτισμοί: Όλοι οι λαοί με πολιτισμό και ιστορικό βάθος τιμούν παλαιόθεν και αποδίδουν τις νενομισμένες τιμές στους νεκρούς ακόμα και των αντιπάλων τους (η σοφόκλεια Αντιγόνη μνημειώνει λογοτεχνικά την αλήθεια αυτή και ο πολιτισμός της Ορθοδοξίας, ο πολιτισμός της αγάπης ακόμα και προς τον εχθρό, την κυρώνει εις τον αιώνα). Τούρκοι, Βόσνιοι, και ποιος ξέρει πόσοι ακόμα οπαδοί του Ισλάμ, δεν αισθάνονται τον παραμικρό δισταγμό: φτύνουν ανενδοίαστα πανανθρώπινα θέσμια αιώνων και γιουχάρουν συριστικά όταν καλούνται να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη αθώων θυμάτων αφιονισμένων κτηνανθρώπων.

Βρισκόμαστε εντέλει αντιμέτωποι με ένα νέο ρατσισμό που εξομοιώνει, ως προς τις ευθύνες (πραγματικές ή φανταστικές), τις πολιτικές ηγεσίες κάποιων κρατών με το σύνολο των λαών του δυτικού κόσμου ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος, κοινωνικής τάξης ή προέλευσης;

Αλήθεια, η πλειοψηφία των ανά τον κόσμο πιστών του Ισλάμ επιδοκιμάζουν, και μάλιστα απροκάλυπτα, την κτηνώδη δολοφονικότητα των μαστουρωμένων τζιχαντιστών του ISIS; 

Αδυνατώ να πιστέψω ότι όλο το σουνιτικό Ισλάμ μαστουρώθηκε και, λησμονώντας τις καλύτερες ιστορικά στιγμές του, ζητά την κεφαλή όλων των υπολοίπων επί πίνακι. 
Όπως επίσης αδυνατώ να εξηγήσω την στάση ορισμένων Ελληνικών ΜΜΕ που μετέδωσαν τα σχετικά στιγμιότυπα δίχως το παραμικρό σχόλιο. Τόση «πολιτική ορθότητα»  δεν αντέχεται!