O tempora, o mores!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ ΕΝΟΨΕΙ ΤΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Με αφορμή την προετοιμασία του νομοσχεδίου για το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης αναρτώ εδώ την ανακοίνωση που δημοσίευσε το Παρατηρητήριο της Ε.ΡΩ στις 18/11/2015 στην επίσημη ιστοσελίδα της. Είναι κάτι παρά πάνω από προφανές ότι στις τουλάχιστον "περίεργες" ημέρες που διανύουμε όσοι αγωνιούμε για το μέλλον αυτού του τόπου και την πνευματική εγρήγορση αυτού του λαού δικαιούμαστε αλλά και υποχρεούμαστε να αρθρώνουμε λόγο "ἅλατι ἠρτυμένον" κάθε φορά που οι πολυποίκιλες προκλήσεις του ψευδώνυμου "μοντερνισμού" επανεμφανίζονται "εἴδεσι μόνον διηλλαγμέναι".

Ασφαλώς, σε μια δημοκρατική κοινωνία ο καθένας είναι ελεύθερος να χαράζει την πορεία του βίου του ελεύθερα. Όμως η ελευθερία αυτή υπόκειται σε περιορισμούς, που απορρέουν όχι μόνον από την έννομη τάξη αλλά και από την πολιτισμική ιδιοπροσωπία της χώρας και του λαού, των οποίων ο καθένας από εμάς αποτελεί μέλος -σίγουρα δεν φτάσαμε ακόμα στις "κοινωνίες" ακοινώνητων οντοτήτων.  

Το ίδιο -τοσούτω μάλλον- ισχύει και για τους εκάστοτε κυβερνώντες: Ανεξαρτήτως  κοσμοθεωριακού στίγματος είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν πάντοτε υπ' όψη την Παράδοση του λαού του οποίου τις τύχες έχουν κληθεί να κατευθύνουν για συγκεκριμένο διάστημα. Οφείλουν να έχουν συνειδητοποιήσει, επομένως, ότι οι ίδιοι και τα ιδεολογήματά τους είναι πρόσκαιρα (το πολύ - πολύ να έχουν αποσπάσει μια συγκυριακή πλειοψηφική στήριξη έπειτα από εκλογές πιεστικών διλημμάτων και ογκηρής αποχής).

Αντιθέτως, η Παράδοση, η πολιτισμική ιδιοπροσωπία, τα ισαιώνια θέμεθλα του συλλογικού βίου ενός λαού στην ιστορική πορεία του είναι μεγέθη παραμόνιμα και διαχρονικά· η περιφρόνησή τους με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό ή την δήθεν συμμόρφωση προς αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων θέτει επί τάπητος, εκτός των άλλων, ένα ακόμα πολιτικό ερώτημα:

Πόσο δημοκρατικό εντέλει δύναται να είναι ένα πολιτικό προσωπικό που, περιφρονώντας την ταυτότητα του λαού στη διαχρονία του, δρα ως ετεροκίνητο εκτελεστικό όργανο ενός άνευρου, άσαρκου και αδιέξοδου "εκμοντερνισμού"; 

 Η ανακοίνωση της Ε.ΡΩ

Τὶς τελευταῖες ἡμέρες τὸ Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καὶ  Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἔθεσε ἐκ νέου σὲ δημόσια διαβούλευση τὸ Νομοσχέδιο γιὰ τὸ Σύμφωνο Συμβίωσης. Πρόκειται γιὰ μία νομοθετικὴ πρωτοβουλία, ἡ ὁποία ἐλλοχεύει κινδύνους γιὰ τοὺς Ἱερότατους θεσμοὺς τῆς Οἰκογένειας καὶ τοῦ Γάμου.  Πρόκειται γιὰ μία πρωτοβουλία ποὺ ὑποτίθεται πὼς λαμβάνει χώρα σὲ συμμόρφωση τῆς Ἑλλάδος σὲ σχετικὴ ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου γιὰ τὸ πραγματικὸ περιεχόμενο τῆς ὁποίας μπορεῖς κανεὶς νὰ διαβάσει παλαιότερη ἀνακοίνωσή μας εδῶ.

Ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας εἶναι ἀναπόσπαστο μέλος τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ ἄμεσα συσχετιζόμενος μὲ τὴν γέννηση, τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν ὑλικὴ ἀλλὰ καὶ κυρίως μὲ τὴν ψυχοπνευματικὴ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος γιὰ τὴν οἰκογένεια, αὐτὴν τὴν “Μικρὰ Ἐκκλησία”, μᾶς λέει, ὅτι ὁ κύριος σκοπὸς της εἶναι ἡ ἀδιάσπαστη ἑνότητα καὶ κοινωνία τῶν συζύγων, ἡ ἐν Χριστῷ συμβίωση, ἡ ὁλοκλήρωση τῶν δύο φύλων, ἡ συσταύρωση καὶ συνανάσταση τῶν δύο συζύγων, ἡ φιλόθεη, φιλάνθρωπη καὶ ἐνάρετη ζωή. Τίποτα, λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, δὲν συγκροτεῖ τὸν οἰκογενειακὸ βίο ὅσο ἡ ἁγνὴ καὶ δοτικὴ ἀγάπη μεταξύ τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός. Θεμέλιο εἶναι καὶ συνεκτικὸ στοιχεῖο εἶναι ἀληθὴς καὶ βαθειὰ ἐπικοινωνία καὶ ἡ ἀμέριστη χωρὶς ἐγωισμὸ θυσιαστικὴ Ἀγάπη. Πρότυπο καὶ μέτρο τῆς ὑλικῆς Ἀγάπης εἶναι ἡ Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐντός τῆς οἰκογένειας καὶ στὸ πλαίσιο τοῦ γάμου ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ του ἀλλὰ καὶ τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου καὶ ἀρχίζει νὰ ἀναπτύσσει τὴν κοινωνικότητά του. Ἡ ποιότητα τῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν μέσα στοὺς ὁποίους θὰ γεννηθεῖ καὶ θὰ γαλουχηθεῖ, θὰ καθορίσουν σχεδὸν ἀπόλυτα καὶ τὴν ποιότητα τῶν διαπροσωπικῶν κοινωνικῶν του σχέσεων, τὶς ὁποῖες θὰ ἀναπτύξει ὡς μέλος τῆς εὐρύτερης κοινωνίας στὴν ὁποία ἀνήκει. Αὐτὴ μάλιστα ἡ ποιότητα τῶν οἰκογενειακῶν σχέσεων θὰ καθορίσει καὶ τὴν ποιότητα τοῦ πολιτισμοῦ τὸν ὁποῖο θὰ παράξει ἡ κοινωνία του.

Εἶναι λοιπὸν ἡ οἰκογένεια ἐκεῖνο τὸ πανανθρώπινο ἀγαθό, τὸ ὁποῖο ἀφορᾶ πρωτίστως στὴν ψυχὴ καὶ στὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, στὴν διαπαιδαγώγησή του, στὴν καλλιέργεια καὶ ἁρμονικὴ ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητός του.  Εἶναι μέσον ὑλικῆς καὶ ψυχικῆς τελείωσης καὶ παιδαγωγίας, τὸ ὁποῖο δώρισε ἐν Σοφία Ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο.

Τὸ σύμφωνο συμβίωσης, εἶναι ἁπλὰ μία ἔννοια καθαρὰ δικαιϊκοῦ – νομικοῦ  χαρακτήρα, μία ἁπλὴ συμβολαιογραφικὴ πράξη, ὅπως ἕνα συμβόλαιο ἀγοραπωλησίας, μία σύσταση ἑταιρείας ἢ μία ἐνοικίαση ἑνὸς σπιτιοῦ ἐπὶ παραδείγματι. Χωρὶς νὰ ἀναφέρεται ὑποχρεωτικὴ ἐλάχιστη διάρκεια πρὶν τὴν λύση του καὶ χωρὶς ἀνώτατο ἀριθμὸ συμφώνων συμβίωσης γιὰ κάθε ἄτομο, ἡ σχέση καὶ ἡ οἰκογένεια δύο ἀνθρώπων πλήττεται ἀνεπανόρθωτα, διότι ἐξομοιώνει τὴν βαθειὰ ψυχικὴ καὶ καρδιακὴ ἐπικοινωνία μεταξὺ τῶν μελῶν μίας οἰκογένειας στὸ πλαίσιο ἑνὸς γάμου μὲ ἁπλὴ νομικὴ  ἐνοχικὴ σύμβαση. Πλέον ἡ Ἀγάπη, τὴν ὁποία νιώθουν δύο ἄνθρωποι δὲν καθίσταται ἀκόμη βαθύτερη, μέσω τῆς μητρότητος, τῆς πατρότητος καὶ τῶν ἀδελφικῶν δεσμῶν γιὰ τὰ τέκνα, ἀλλὰ ἀποκτᾶ τὸν χαρακτήρα μίας ἀνταλλαγῆς ὠφελειῶν, μίας ἁπλῆς τυπικῆς συναλλαγῆς μὲ δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις καθαρὰ ἐμπορικοῦ χαρακτήρα. Εὐτελίζει καὶ φθείρει αὐτὸν τὸν ἱερὸ θεσμὸ Ἀγάπης καλλιεργώντας ἐπίσης αἰσθήματα μοναξιᾶς, θλίψης καὶ ἀνασφάλειας, ὅπως στὶς ἁπλὲς ὑλικὲς συναλλαγές. Οἱ σύζυγοι πλέον δὲν θὰ εἶναι σύζυγοι Ἀγάπης ἀλλὰ ἀντισυμβαλλόμενα μέρη, ὅπως στὰ συμβόλαια ἀγορᾶς, ὅπου ὁ ἕνας ἀγοράζει κάτι καὶ ὁ ἄλλος τὸ πουλάει.

Ἐπιπλέον τὸ ἐν λόγῳ νομοσχέδιο ἀπὸ τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖ νὰ παραχωρήσει τὸ δικαίωμα τῆς συνάψεως συμφώνου συμβίωσης καὶ στὰ ὁμόφυλα ἄτομα διαπράττει ἕνα ἐπιπλέον ὀλίσθημα, διότι πλήττει βάναυσα τὴν ἱερὴ ἰδιότητα τῆς μητρότητος καὶ τῆς σχέσης μητέρας καὶ τέκνου. Ἀποκόπτει καὶ καθιστὰ ἀνάπηρη τὴν σχέση, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται μεταξύ τοῦ τέκνου καὶ τῆς μητέρας, ἡ ὁποία τὸ κυοφόρησε, τὸ γέννησε καὶ τὸ ἀναθρέφει. Ἐξομοιώνει καταχρηστικὰ τὰ δύο φύλα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἴσα ἀλλὰ ὄχι ὅμοια καὶ ἔτσι ἡ Ἀρχὴ τῶν Ἀντιθέτων, ἡ ὁποία ἐπικρατεῖ στὴν φύση καὶ τὴν ὁποία Ὁ Θεὸς μὲ Σοφία ἔθεσε, ὡς Ἀπόλυτη Ἔκφραση Ἀγάπης, καταρρίπτεται. Στὴν οὐσία, μὲ τὴν ἐξομοίωση αὐτὴ τὸ ἕνα φύλο περιθωριοποιεῖ τὸ ἄλλο, τὸ ἀπορρίπτει, τὸ ἀπομονώνει καὶ τὸ ἀχρηστεύει. Δημιουργεῖται ὁμαδοποίηση – ἀπομόνωση τῶν δύο φύλων καὶ σταδιακὴ ἀπέχθεια μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Οὕτως ἢ ἄλλως καὶ ἐκ τῆς φύσεως ἡ σύζευξη ὅμοιων μεταξύ τους φύλων δὲν ἔχει ἐντελέχεια, δὲν ἔχει παραγωγὴ γένους καὶ δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ παρὰ ἀτελέσφορη καὶ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν κατὰ φύσιν λειτουργία. Ἡ ἐνδεχόμενη χρήση παρένθετων γυναικῶν ὡς μηχανὲς παραγωγῆς τέκνων κατὰ παραγγελία, δὲν μπορεῖ νὰ δημιουργήσει τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο ψυχικὰ ἀδιέξοδα, νευρώσεις, θλίψη καὶ στέρηση.

Τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα, ὡς βασικὸς κορμὸς καὶ θεμέλιο τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καὶ νομοθεσίας προστατεύει τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου καὶ κάθε ἔννοια, ἡ ὁποία ἐκπορεύεται ἀπὸ αὐτὴν καὶ ἔχει σκοπὸ τὴν τελείωσή του καὶ ἄρα καὶ τὸν θεσμὸ – δεσμὸ τῆς οἰκογένειας. Συγκεκριμένα γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἀναφέρονται εἰδικότερα, ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ  τὰ ἀκόλουθα ἄρθρα τοῦ Συντάγματος : Ἄρθρο 2 παρ. 1, ἄρθρο 16 παρ. 1 καὶ 2, ἄρθρο 21 παρ. 1, ἄρθρο 25 παρ. 1-4, ἡ ἀνάγνωση τῶν ὁποίων καὶ μόνο μᾶς καθιστὰ σαφές, ὅτι τὸ συγκεκριμένο νομοσχέδιο ἔρχεται σὲ ἀντίθεση καὶ μὲ τὰ ἄρθρα τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ὅπως σήμερα ἰσχύει.

Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὰ ἄρθρα 2 παρ. 1 καὶ 21 παρ. 1, τὰ ὁποία ἀναφέρουν ἀφενὸς μὲν τὸ πρῶτο ὅτι: “ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τὴν πρωταρχικὴ ὑποχρέωση τῆς Ἑλληνικὴ Πολιτείας “καὶ ἀφετέρου δὲ τὸ δεύτερο ὅτι: “ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ κράτους”.

Καθίσταται λοιπὸν σαφές, ὅτι τὸ ἐν λόγω νομοσχέδιο ἔρχεται σὲ ἀπευθείας ἀντίθεση μὲ τίς ήδη θεσπισμένες διατάξεις τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος γιὰ τὴν προστασία τῆς οἰκογένειας τοῦ ρόλου καὶ τοῦ σκοποῦ της ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐπιπλέον προσβάλλει τὶς ἀξίες, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, τὸ βίωμα ἀλλὰ καὶ τὴν προσέγγιση καὶ ἄποψη γιὰ τὴν ἀξία ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ ψυχή του, στὸ πλαίσιο τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παραδόσεώς μας.Τὸ μόνο, τὸ ὁποῖο κάνει εἶναι νὰ θέτει θρυαλλίδες στὰ θεμέλια τῆς σύγχρονης Ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία ἤδη ταλανίζεται ἀπὸ πλειάδα προβλημάτων.

Γιὰ τοὺς ἀνωτέρω ἐκτεθέντες λόγους ἡ Ἑνωμένη Ῥωμηοσύνη, ἐκφράζει τὴν πλήρη, ἀπόλυτη καὶ σαφῆ διαφωνία της γιὰ τὴν ἐπικείμενη ψήφιση τοῦ ἐν λόγω νομοσχεδίου καὶ καλεῖ ὅλους νὰ συμμετάσχουν στὶς ἡμέρες ποὺ ἀπομένουν στὴ σχετικὴ δημόσια διαβούλευση ἐκφράζοντας τὶς ἀντιρρήσεις τους.

Ἑνωμένη Ῥωμηοσύνη

Τομέας Παρατηρητηρίου