Ανάμνηση της Μεταμορφώσεως του Κυρίου

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Ο Πρωτοκορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος καταγράφοντας την υπερφυή πείρα της βασιλείας του Θεού που γεύθηκε επί του θαβωρείου όρους κατά την Μεταμόρφωση του Σωτήρος γράφει:  Β΄ Πέτρ. 1, 17: «λαβὼν γὰρ ο Χριστός παρὰ Θεοῦ πατρὸς τιμὴν καὶ δόξαν φωνῆς ἐνεχθείσης αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης…».

Η «τιμή» και «δόξα» του ως άνω βιβλικού χωρίου δεν σχετίζεται με τον ορίζοντα των προσλαμβανουσών παραστάσεων σχολαστικών θεολόγων· πολύ περισσότερο, ο όρος «δόξα» δηλώνει τη λαμπρινή νεφέλη της άκτιστης θεότητας του τριαδικού Θεού, την οποία ο σαρκωμένος Λόγος και Υιός του Θεού αποκάλυψε επί του Θαβωρείου ως φυσική δόξα της αγίας ανθρωπότητάς Του («δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός»). Αυτή την έκπαγλη «μεγαλειότητα» οι πρόκριτοι των Αποστόλων «επόπτευσαν» στο Θαβώρ, για να αξιωθούν με τον τρόπο αυτό να γίνουν ζώντα μέλη του χαρισματικού «σώματος» στο οποίο η επιφάνεια της θείας δόξας (Kabod YHWH) ενέτασσε πριν από αυτούς τους πατριάρχες και τους προφήτες του Ισραήλ. Ο Απόστολος Πέτρος μαρτυρεί εδώ επί τη βάσει της θεοπτικής πείρας του ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος της δόξης (Γιαχβέ) «λαβών» ως άνθρωπος παρά του Πατρός την ίδια με Αυτόν δόξα, την οποία ως Θεός ο αυτός είχε με τον Πατέρα Του «πρὸς τοῦ τὸν κόσμον εἶναι».

(Από το βιβλίο μου «Εισαγωγή στην ιστορία της δυτικής θεολογίας», Αθήνα 2012»)